W pewnym momencie życia zaczynasz zadawać to pytanie naprawdę. Nie intelektualnie, nie z poziomu ciekawości, ale z głębokiego wewnętrznego pragnienia zrozumienia — kim właściwie jestem?

Przez większość czasu utożsamiamy się z tym, co widzimy i czujemy. Myślimy, że jesteśmy ciałem, które się porusza. Utożsamiamy się z emocjami, które się pojawiają, z myślami, które przychodzą i odchodzą. Ale gdy przyjrzysz się temu uważnie, zauważysz coś zdumiewającego: wszystko to się zmienia — ciało, emocje, myśli, nastroje, doświadczenia — a Ty wciąż jesteś.

Ten moment, gdy naprawdę to zauważasz, jest jak przebudzenie z długiego snu. Nagle widzisz, że nie jesteś swoimi myślami. Nie jesteś swoim ciałem. Nie jesteś oczami, które widzą, ani uszami, które słyszą. Jesteś Tym, który to wszystko obserwuje.

To odkrycie otwiera zupełnie nową przestrzeń w Tobie — przestrzeń obserwatora, świadka, świadomości, która nie ocenia, nie walczy, nie próbuje kontrolować. Po prostu jest. Obserwuje życie takim, jakie jest — i w tym tkwi wolność.

Z tej perspektywy rzeczywistość zaczyna się zmieniać.
Nie dlatego, że zmuszasz ją do zmiany, ale dlatego, że przestajesz z nią walczyć. Akceptacja tego, co jest, przynosi spokój. A spokój — zmienia wszystko.

To nie jest filozofia. To doświadczenie.
Gdy naprawdę czujesz, że jesteś Świadomością, a nie tym, co w niej się pojawia — świat staje się lekki, nawet wtedy, gdy nie jest łatwy.

I wtedy zaczynasz widzieć prawdę, która zawsze była oczywista:
Jesteś tym, co nigdy się nie zmienia. Świadomością, która doświadcza wszystkiego — ale nie jest niczym z tego.